Раванди сиёсии кишвар собит месозад, ки татбиқи босамари сиёсати давлатии ҷавонон аз рӯзҳои нахустини соҳибистиқлолӣ дар меҳвари фаъолияти Ҳукумати Тоҷикистон қарор дошт. Дар ин давра мулоқоти аввалини роҳбари давлат, Раиси Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо намояндагони ҷавонони кишвар 2-юми феврали соли 1993 баргузор гардид. Махсусан, қабул гардидани Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи ҷавонон ва сиёсати давлатии ҷавонон» нишон дод, ки Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар сиёсати худ ба ҷавонон такя карда, тарбия намудан ва ба камол расонидани насли ҷавону созандаро яке аз вазифаҳои асосии худ медонад.

      Ба душвориҳои ибтидои замони соҳибистиқлолї нигоҳ накарда, Пешвои миллат нисбат ба масъалаҳои ҷавонон, аз ҷумла беҳдошти вазъи таълиму тарбия, соҳиби ихтисос, касбу ҳунар ва мавқеи хоса пайдо намудани ҷавонон дар ҷомеа таваҷҷуҳи махсус зоҳир намуданд. Махсусан, бо ташаббуси Президенти кишвар аз соли 1997 Квотаи президентї ҷудо гардид, ки ин як иқдоми саривақтӣ ҷиҳати тарбияи кадрҳои маҳаллӣ ва дастгирии ҷавонони донишманду кордон, аз ҷумла, духтарони деҳот буд.

      Махсусан, ҷиҳати ҳавасмандгардонии олимони ҷавон дар соҳаи илм ва техника бо фармони Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз 20-уми марти соли 1998 таҳти №967 ҷоизаи ба номи Исмоили Сомонӣ таъсис ёфт. Ҳамчунин, 23-юми май Рӯзи ҷавонони Тоҷикистон эълон гардид, ки аз соли 1998 дар кишвар ҳамасола ин рӯз ҷашн гирифта мешавад. Бо мақсади дастгирии шахсони болаёқат ва таҳсил намудани мутахассисон дар хориҷи кишвар аз ҳисоби фонди махсуси Сарвари давлат стипендияи байналмилалии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дурахшандагон» таъсис дода шуд, ки дар ин самт фармони Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 2-юми августи соли 2008, №502 ба тавсиб расидааст. Тавассути чунин иқдом ҷавонони зиёде дар дохил ва хориҷи мамлакат дар бахшҳои мухталиф таҳсил карда, соҳиби касбу ихтисосҳое шуда истодаанд, ки барои кишварамон зарур мебошанд.

     Ҳадафи Роҳбари давлат аз ин ташаббусҳо пеш аз ҳама баланд бардоштани сатҳи саводу маърифатнокии мардум ва дар навбати аввал, наврасону ҷавонон, тақвияти ҳисси миллӣ, ватандӯстиву ватанпарварӣ, ҳувияти миллӣ, арҷгузорӣ ва омӯхтани забон, таърих, фарҳанги бостонии тоҷикон, тавсеаи доираи донишу ҷаҳонбинии илмиву техникӣ ва рушди илмҳои дақиқу табиӣ дар кишвар мебошад.

     Бояд қайд намуд, ки эълон гардидани соли 2017 “Соли ҷавонон” дастовардҳои беназиртарину нотакрор дар ҳаёти ҳар як ҷавони саодатманди кишвар буд. Ҳамчунин, дар назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон Шӯрои миллӣ кор бо ҷавонон таъсис дода шудааст, ки намунаи олии эҳтиром ва эътимоди Роҳбарияти олии сиёсии кишвар ба ҷавонон буда, аз сиёсати ҷавонпарваронаи Пешвои миллат дарак медиҳад. Ин бори дигар собит месозад, ки Президенти кишвар дар таҳкими сиёсати давлатдорӣ ва сохтмони ҷомеаи демократии ҳуқуқбунёд ташаккули сиёсати ҷавонпарваронаро яке аз самтҳои асосии стратегии фаъолият медонад.

Тавре Пешвои миллат қайд намудаанд, “Наврасону ҷавонони моро зарур аст, ки ҷавобан ба ин ғамхориҳо тамоми саъю талоши хешро ба донишандӯзӣ, интихоби касбу ҳунарҳои муосир, ободиву пешрафти сарзамини аҷдодӣ, ҳимояи Ватан, рушди илму техника ва бунёдкорӣ равона созанд. Ҷавонон бояд аз ҳама қишрҳои ҷомеа бештар фаъол бошанд, ташаббусҳои созанда пешниҳод намоянд, рамзҳои давлатӣ, муқаддасоти миллӣ ва дастовардҳои истиқлолиятро ҳифз кунанд, дар ҳаёти сиёсиву иҷтимоии Тоҷикистони азиз бо дасту дили гарм ва нерӯи бунёдгарона ширкат варзанд, амнияти давлат ва шарафу номуси ватандориро ҳимоя карда, худро аз ҳама хавфу хатарҳои номатлуби ҷаҳони муосир эмин нигоҳ доранд ва парчамбардори ин сарзамин, марзу бум ва кишвари муқаддасамон бошанд”.

     Воқеан, дар даврони соҳибистиқлолї Тоҷикистон ба дастовардҳои зиёд ноил гардид ва дар оянда маҳз ҷавонон метавонанд барои рушду густариши онҳо саҳмгузор бошанд. Ҷавононро зарур аст, ки ҷавобан ба дастгирию пуштибонии Пешвои миллат баҳри ҳифзу густариш додани онҳо саҳмгузор бошанд. Махсусан, дар шароити дигаргуниҳои геополитикї асоси тафаккури нави сиёсӣ ва фарҳангии ҷавононро пеш аз ҳама, ғояи таҳкими истиқлолияти давлат, ваҳдату худшиносии миллӣ, ҳисси ватандӯстиву ватанпарастӣ, таъмини амният, ҳифзи тамомияти арзӣ ва татбиқӣ манфиатҳои умумимиллӣ бояд ташкил диҳанд.

Зулайхо Қодирова

ходими илмии Шуъбаи масъалаҳои фалсафии дини

Институти фалсафа, сиёсатшиносї ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ

     Дунявият, чунонки маълум аст, чунин андешаҳоеро фаро мегирад, ки ба ҳама гуна диндорӣ ба таври бетарафона муносибат намуда, аз руҳониён ва аз ҳар гуна консепсияҳои илоҳиётшиносӣ вобастагие надорад. Тафаккури дунявӣ ё секуляризм бошад, чунин шакли маърифати воқеият аст, ки дар он ба ҷаҳонбинии динӣ роҳ дода намешавад ва ё ба он муносибати бетарафона зоҳир мегардад.

     Ба фаҳмиши дунявият ва тафаккури дунявӣ ё секуляризм такя карда, мутахассисони соҳаҳои фалсафаи иҷтимоӣ ва ҳуқуқшиносӣ дар тафовут аз давлатҳои теократӣ ва клерикалӣ давлати дунявиро чунин давлате меҳисобанд, ки дар сохтори он ҳокимияти давлатӣ ва дин аз ҳамдигар ҷудо буда, он ба воситаи меъёрҳои гражданӣ идора карда мешавад, на меъёрҳои динӣ ва қарорҳои ниҳодҳои давлатӣ асосноккунии динӣ дошта наметавонанд. Намунаи чунин давлат аксарияти кулли давлатҳои муосири дунё, аз ҷумла Ҷумҳурии Тоҷикистон ба ҳисоб мераванд.

       Мутахассисони зиёде бар он ақидаанд, ки давлати дунявӣ шакли олитарини таъмини озодии виҷдон барои шаҳрвандон мебошад. Аз ин рӯ, давлати дунявӣ ба ҳеч ваҷҳе давлати атеистӣ набуда, он эътиқоди динӣ доштан ё надоштани шаҳрвандонро идора намекунад. Ҳамзамон, дар давлати дунявӣ дин ба идоракунии давлатӣ, муносибатҳои оммавӣ-ҳокимиятӣ, ба фаъолияти мақомоти давлатӣ ва ниҳодҳои ҳуқуқию сиёсӣ дахолат намекунад.

       Масъалаи ниҳоят муҳим, вале баҳснок ин муайянсозии нишонаҳои асосии давлати дунявӣ мебошад. Дар таҳқиқоти дастрас мо зикри аз 2 то 12 адад нишонаҳои асосии давлати дунявиро мушоҳида намудем. Баъзе аз ин ақидаҳоро муқоиса ва ҳамоҳанг намуда, аз байни онҳо чунин нишонаҳоро муҳимтарин ҳисобидан имкон дорад:

1) мавҷуд набудани ягон дини расмӣ ё давлатӣ;

2) ягон намуди дин ё мазҳаб ҳатмӣ ё афзалиятнок ҳисобида намешавад;

3) қоидаву меъёрҳои динӣ ҳамчун сарчашмаи ҳуқуқӣ хизмат намекунанд;

4) низоми таълиму тарбияи давлатӣ характери дунявӣ дошта, ҳадафи ташаккули ин ё он намуди муносибатро ба дин пайгирӣ намекунад;

5) масъалаҳои озодии виҷдон, интихоб ва паҳнсозии эътиқодҳои динӣ ба доираи озодиҳои маънавӣ ва ҳаёти шахсии инсон мансуб буда, ба онҳо давлат ё шахсони алоҳида дахолат намекунанд;

6) таъмини баробарии ҳуқуқии ҳама гуна иттиҳодияҳои динӣ ва ғайра.

        Бояд таъкид намуд, ки тибқи моддаи 1 Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон давлати мо давлати дунявӣ мебошад, ки ба пуррагӣ ба таърифи дар боло овардаи ин мафҳум ва нишонаҳои он мутобиқат мекунад. Аз ин рӯ, тибқи моддаи 8 Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон мафкураи ҳеҷ як иттиҳодияи динӣ наметавонад ба ҳайси мафкураи давлатӣ эътироф карда шавад. Ҳамзамон, дар давлати мо иттиҳодияҳои динӣ аз давлат ҷудо буда, ба корҳои давлатӣ мудохила карда наметавонанд. Аз ҷониби дигар, таъсис ва фаъолияти иттиҳодияҳои ҷамъиятӣ ва ҳизбҳои сиёсие, ки хусумат ва бадбинии мазҳабиро тарғиб мекунанд, инчунин таъсиси ҳизбҳои хусусияти динидошта дар давлати мо манъ карда шудааст.

      Дар Конститутсияи давлати дунявии мо тибқи моддаи 26 он ҳуқуқи шаҳрвандон ба озодии виҷдон кафолат дода шуда, ҳар кас ҳуқуқ дорад, ки муносибати худро нисбат ба дин мустақилона муайян намояд, алоҳида ва ё якҷоя бо дигарон динеро пайравӣ намояд ва ё пайравӣ накунад, дар маросим ва расму оинҳои динӣ иштирок кунад ва ё худдорӣ намояд.

     Дар баробари Конститутсия моҳияти бунёдии давлати дунявии мо ва хусусиятҳои он дар Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи озодии виҷдон ва иттиҳодияҳои динӣ» кушода шудаанд. Аз ҷумла, дар моддаи 4 қонуни мазкур ҳуқуқ ба озодии виҷдон ва озодии пайравӣ ба дин пешбинӣ гардидааст, ки чунин муқарраротро фаро мегирад:

1) давлат озодии виҷдон ва озодии пайравӣ ба дин, аз ҷумла ҳуқуқи ба танҳоӣ ва ё ҳамроҳи дигарон пайравӣ кардан ба ҳар гуна дин ё пайравӣ накардан ба ягон дин, ба таври озод интихоб, паҳн намудан ва дигар кардани ҳама гуна эътиқоди динӣ ва эътиқодҳои дигар, инчунин мутобиқи онҳо амал карданро кафолат медиҳад;

2) Дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳама новобаста аз муносибаташон ба дин ва мансубияти динӣ дар назди қонун баробар мебошанд;

3) дар ҷумҳурии мо ҳеҷ кас ӯҳдадор нест, ки дар бораи муносибати худ ба дин маълумот диҳад. Инчунин ҳеч кас ҳангоми муайян кардани муносибати худ ба дин, ба пайравӣ ё дасткашӣ аз пайравии дин, ба иштирок кардан ё накардан дар ибодати динӣ, дигар расму оин ва маросимҳои динӣ, дар фаъолияти иттиҳодияҳои динӣ, дар таълими дин маҷбур карда намешавад.

4) дар давлати мо монеъшавӣ ба амалӣ гардонидани ҳуқуқ ба озодии виҷдон ва озодии пайравӣ ба дин, аз ҷумла бо истифодаи зӯроварӣ нисбат ба шахс, бо таҳқири ҳиссиёти шаҳрвандон вобаста ба муносибати онҳо ба дин, бо тарғиби афзалияти динӣ, бо маҳв намудани молу мулк ё осеб расонидан ба он ё бо таҳдиди анҷом додани чунин амалҳо манъ аст;

5) барои шаҳрвандону созмонҳо гузаронидани чорабиниҳои оммавӣ ва ҷой додани матну тасвирҳои таҳқиркунандаи ҳиссиёти динӣ дар назди объектҳои мӯътабари динӣ дар кишвари мо манъ карда шуда аст ва ғайра.

      Ҳамзамон, дар Ҷумҳурии Тоҷикистон даъват ба ҳар гуна бартариҳо ва маҳдудиятҳо дар муносибат ба дин ва эътиқод, барангехтани ҳар гуна кинаву адоват ва низои динӣ, таҳқири ҳиссиёти динӣ ва атеистии шаҳрвандон манъ мебошад. Инчунин, айбдор кардани шахс бо сабаби диндорӣ ё бединӣ ва ё тарки дин манъ буда, иттиҳодияҳои динӣ дар масъалаҳои вобаста ба озодии виҷдон ва озодии пайравӣ ба дин ҳуқуқи дахолат ба ҳаёти шахсии инсон ва шаҳрвандро надоранд.

Дар ҳамон моддаи 4 Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи озодии виҷдон ва иттиҳодияҳои динӣ» муқаррар гардидааст, ки дар ҳуҷҷатҳои расмӣ ба қайди муносибати шаҳрванд ба дин ва эътиқод роҳ дода намешавад.

    Дар моддаи 5 ҳамин қонун бошад, муносибати давлат ва иттиҳодияҳои динӣ муқаррар шудааст, ки чунин меъёрҳоро дар бар мегирад:

1) ҳеҷ як мафкураи динӣ ҳамчун мафкураи давлатӣ ва умумиҳатмӣ эътироф намешавад;

2) иттиҳодияҳои динӣ аз давлат ҷудо мебошанд ва давлат ба муайян намудани муносибати инсон ва шаҳрванд ба дин ва мансубияти динӣ дахолат намекунад, хусусияти дунявии таҳсилотро дар муассисаҳои таълимии давлатӣ таъмин менамояд ва ба зуҳуроти таассуб ва ифротгароӣ дар фаъолияти иттиҳодияҳои динӣ роҳ намедиҳад.

     Тибқи талаботи моддаи зикргардидаи Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи озодии виҷдон ва иттиҳодияҳои динӣ» ва мутобиқи принсипи ҷудоии иттиҳодияҳои динӣ аз давлат иттиҳодияи динӣ вазифаҳои мақомоти ҳокимияти давлатӣ, мақомоти давлатии дигар, муассисаҳои давлатӣ ва мақомоти худидоракунии маҳаллиро иҷро накарда, ба фаъолияти онҳо дахолат намекунанд ва ғайра.

    Дар маҷмӯъ, давлати дунявӣ аз як ҷониб давлати динбунёд (теократӣ ё клерикалӣ) нест ва, аз ҷониби дигар, давлати атеистӣ (бединӣ) ҳам нест. Давлати дунявӣ ин давлате мебошад, ки гуногунандешӣ ва озодии виҷдони ҳар як шахсро дар сатҳи олӣ кафолат дода, ба дин эътиқод доштан ё надоштанро ба ихтиёри худи шахс вогузор мекунад, ба ягон дин ё мазҳаб афзалият намедиҳад ва дар чунин давлатҳо ба дахолати дин ба идоракунии давлатӣ роҳ дода намешавад. Моҳияти бунёдии дунявияти давлати мо - Ҷумҳурии Тоҷикистон низ маҳз бо ҳамин нишонаҳо ифода меёбад.

Хуршед Зиёӣ

доктори илмҳои фалсафа, профессор,

муовини директор оид ба илм ва таълими ИФСҲ ба номи А. Баҳоваддинови АМИТ